Ogólnie nie jestem fanem gatunku i pewnie nie zostanę, ale dobrze się czyta. Odpocznę trochę i za jakiś czas sięgnę po drugą część.

Ogólnie nie jestem fanem gatunku i pewnie nie zostanę, ale dobrze się czyta. Odpocznę trochę i za jakiś czas sięgnę po drugą część.

dobra ksiazka

dobra ksiazka

Bardzo ciekawa książka ale początek taki nudny zaś połowa i końcówka ciekawe

Bardzo ciekawa książka ale początek taki nudny zaś połowa i końcówka ciekawe

Książka „Diuna” Franka Herberta zabiera nas do pierwszego tomu cyklu „Kroniki Diuny”.
To klasyka literatury po jaką warto sięgnąć. Delektowałam się nią przez weekend i było to ekscytujące spotkanie, które wciąga w świat intryg, polityki, zemsty i zdrady. Poruszane są w niej tematy władzy, ochrony środowiska, religii, a nawet tworzenia mitów. Wszystko jest dokładnie i szczegółowo opisane fascynując czytelnika detalami.
Akcja toczy się w kosmosie w dalekiej przyszłości, w której, zamiast na udoskonalanie urządzeń, postawiono na rozwój umysłu (Uniwersum Diuny). Najważniejszą planetą we wszechświecie stała się Arrakis (Diuna),na której znajdują się złoża melanżu (przyprawy),umożliwiającego jasnowidzenie potrzebne do uniknięcia niebezpieczeństw podróży międzygwiezdnych. Powstawanie melanżu związane jest z cyklem rozwojowym czerwi pustyni, czyli olbrzymich istot, żyjących w piaskach Arrakis. Diuna zostaje przekazana w lenno rodowi Atrydów. Na planetę przybywają książę Leto I Atryda, jego konkubina lady Jessika, syn Paul oraz ich armia. Wkrótce czeka ich jednak konfrontacja z rodem Harkonnenów.
Serdecznie polecam, książka godna uwagi napisana na najwyższym poziomie.

Książka „Diuna” Franka Herberta zabiera nas do pierwszego tomu cyklu „Kroniki Diuny”.
To klasyka literatury po jaką warto sięgnąć. Delektowałam się nią przez weekend i było to ekscytujące spotkanie, które wciąga w świat intryg, polityki, zemsty i zdrady. Poruszane są w niej tematy władzy, ochrony środowiska, religii, a nawet tworzenia mitów. Wszystko jest dokładnie i...

Super książka. Polecam.

Super książka. Polecam.

W tym roku założyłem, że przeczytam wszystkie 6 książek z klasycznego cyklu Kroniki Diuny - czyli te książki, które były napisane przez twórcę cyklu, Franka Herberta. Pierwszy tom przeczytałem po raz drugi w życiu. Pierwszy raz czytałem tę książkę jakieś 23 lata temu. Jednym z moich najmocniejszych odczuć podczas czytania było to, że nie pamiętam wielu wydarzeń. Ale minęło dużo czasu, więc to chyba normalne.
Jest to kolejna pozycja, o której mogę napisać, że jest wciągająca i trudno się od niej oderwać. Śledzenie losów nastoletniego Paula Atrydy, dziedzica rodu Atrydów, jest dość uzależniające. Ponieważ nie pamiętałem całej historii, czekałem na kolejne wydarzenia niemal z zapartym tchem - dlatego, znowu zamiast czytać ustalone 15-20 minut dziennie, niektóre moje sesje czytania trwały często 2 razy dłużej.
Nie dziwię się, że Kroniki Diuny stały się tak ikoniczne. Frank Herbert stworzył swoje własne uniwersum, a także całą historię i mitologię zarówno samej planety Arrakis (Diuny),jak i też Wszechświata. Wydarzenia, które śledzimy, wydają się mieć miejsce w bardzo bardzo odległej przyszłości w stosunku do naszych czasów. Ludzie rozprzestrzenili się po Wszechświecie, zaludniając tysiące planet. Powstała Gildia, która ma monopol na podróże międzygwiezdne. Religie, monarchie, powstawały i upadały, ale zawsze da się znaleźć jakieś pierwiastki nawiązujące do Ziemi (czy, jeśli dobrze pamiętam, Starej Ziemi, jak jest ona nazwana w Kronikach).

Jeśli lubicie połączenie intryg i spisków politycznych z mistycyzmem, religią, a także plemiennymi zwyczajami, to polecam zacząć od Diuny i jeśli Wam podejdzie, zapoznać się z następnymi tomami.

W tym roku założyłem, że przeczytam wszystkie 6 książek z klasycznego cyklu Kroniki Diuny - czyli te książki, które były napisane przez twórcę cyklu, Franka Herberta. Pierwszy tom przeczytałem po raz drugi w życiu. Pierwszy raz czytałem tę książkę jakieś 23 lata temu. Jednym z moich najmocniejszych odczuć podczas czytania było to, że nie pamiętam wielu wydarzeń. Ale minęło...

Ta książka jest taka sama jak film - nudna. Pełno w niej pompatycznego mesjanizmu, kompletnie niepotrzebnego. Przemyślenia bohaterów na każdym kroku absolutnie nic nie wnoszą do fabuł. Dialogi, które przy dzisiejszej korekcie by nie przeszły - co chwila wstawki "powiedziała Jessica, powiedział Paul" - na miłość boską, rozmawiają tylko dwie postacie. Chyba nie trzeba co chwilę przypominać czytelnikowi kto to jest...
Melanż niezbędny nawigatorom do podróży kosmicznych - to w jaki sposób podróżowano przed odkryciem Diuny?
Podróże kosmiczne na niewyobrażalne odległości, a jednocześnie brak możliwości zbadania południowych rejonów jednej tylko planety. Przewożenie setek ton przyprawy na inne planety, a jednocześnie brak możliwości przewozu wody na Arrakis? Mało co wg mnie trzyma się tu fabularnie kupy. Szkoda czasu - jest dużo lepszych książek.

Ta książka jest taka sama jak film - nudna. Pełno w niej pompatycznego mesjanizmu, kompletnie niepotrzebnego. Przemyślenia bohaterów na każdym kroku absolutnie nic nie wnoszą do fabuł. Dialogi, które przy dzisiejszej korekcie by nie przeszły - co chwila wstawki "powiedziała Jessica, powiedział Paul" - na miłość boską, rozmawiają tylko dwie postacie. Chyba nie trzeba co...

Zachwycona sposobem reżyserii najnowszego filmu sięgnęłam po książkę z dość wysokimi wymaganiami. Poruszył mnie sposób ,w jaki autor przedstawił dialogi bohaterów - wielowątkowe psychologiczne gry, które intrygowały mnie swoją złożonością.
Reżim wody - aktualny temat. Jak bardzo dzisiejszy świat ją szanuje ?

Zachwycona sposobem reżyserii najnowszego filmu sięgnęłam po książkę z dość wysokimi wymaganiami. Poruszył mnie sposób ,w jaki autor przedstawił dialogi bohaterów - wielowątkowe psychologiczne gry, które intrygowały mnie swoją złożonością.
Reżim wody - aktualny temat. Jak bardzo dzisiejszy świat ją szanuje ?

Diuna jest OK, to książka według schematu Hero's Journey.

Czytałem lata temu, filmy oglądałem, nie czuję potrzeby wracać do tematu.

Fetyszyzm pleminny ma swój klimat, natomiast poza tym ta książka nie ma wiele do zaoferowania, bo całe uniwersum Dune jest raczej nudne i kręci się dokoła tego kto kontroluje Arrakis, polityki, handlu Spice i gierkami politycznymi.

Diuna jest OK, to książka według schematu Hero's Journey.

Czytałem lata temu, filmy oglądałem, nie czuję potrzeby wracać do tematu.

Fetyszyzm pleminny ma swój klimat, natomiast poza tym ta książka nie ma wiele do zaoferowania, bo całe uniwersum Dune jest raczej nudne i kręci się dokoła tego kto kontroluje Arrakis, polityki, handlu Spice i gierkami politycznymi.

„Diuna” Fanka Herberta jest powieścią, którą z pewnością nie muszę wam mocno przybliżać. Nie przypominam sobie, aby inna książka miała tak duże znaczenie dla rozwoju gatunku science fiction. Jedno słowo, które przywołuje wizję robaków piaskowych, wielkich bitew pomiędzy rywalizującymi rodami oraz niezwykle szczegółowo i misternie stworzonego wszechświata. Taka jest po prostu „Diuna”. W moim odczuciu jest to powieść wielopokoleniowa i ponadczasowa. Nic dziwnego, że jest powszechnie uważana nie tylko za arcydzieło science fiction, ale także za osiągnięcie literackie. Czytelnik odkrywa, że jest to archetyp, na którym wielu twórców oparło swoje dzieła. Złożoność i głębia jest porażająca i zadziwia mnie jak ogromną Frank Herbert miał wyobraźnię. Można się pokusić o jej nazwanie wyjątkowym złożem, które nigdy się nie wyczerpało.
Fabuła „Diuny” niemalże w całości rozgrywa się na pustynnej planecie Arrakis, pustkowiu, na którym wody jest tak mało, że mieszkańcy przetwarzają ludzką wilgoć do dalszego spożycia. Źródłem zainteresowania galaktyki planetą jest melanż, substancja, która zapewnia długowieczność i wizje. Wszystko na planecie jest nią przesiąknięte, powietrze, piasek, a nawet jedzenie. Wszyscy na planecie są uzależnieni, a jedyną nadzieją na przetrwanie jest ciągłe zażywanie melanżu. Bohaterami jest rodzina Atrydów, składająca się z Leto Atrydy, Jessiki i ich syna Paula, którym powierzono opiekę nad Arrakis. Wraz z nimi odkrywamy planetę Arrakis, ze strachem, podejrzliwością i zachwytem. Paul nie jest jednak zwykłym księciem, jest uwikłany w trudną walkę o władzę nad planetą, która zasadniczo podtrzymuje gospodarkę międzyplanetarną poprzez wydobywanie uzależniającej substancji zwanej „przyprawą”, czy też melanżem.
„Diuna” to klasyka literatury, z tym nie można się w żaden sposób kłócić. Akcja książki jest jałowo futurystyczna, fabułę napędzają polityczne gry. Zagadnienia, które porusza Herbert są nowoczesne, jego geniusz przejawia się w połączeniu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości w jednej historii, która pomimo upływu lat porusza. Bardzo podobała mi się postać Paula i jego matki Jessiki. Wydawali się naprawdę silnymi ludźmi i bardzo dobrze przystosowali się do wszystkiego, przez co musieli przejść. Łącząc tematy polityczne, ekonomiczne, socjologiczne, biologiczne, kulturowe i dynastyczne, Frank Herbert ustanowił wysokie standardy dla późniejszych twórców. Fabuła książki jest prawdopodobnie jedną z najbardziej ekscytujących i emocjonujących w całej literaturze, wciągająca czytelników w sieć intryg, zemsty, zdrady i galaktycznej polityki. Budowa świata została starannie uformowana od ekologii Arrakis do cyklów życiowych robaków piaskowych. „Diuna” to dobrze napisana książka, która porusza tematy władzy, religii, zapisów historycznych, jak tworzenie mitów i kwestie ochrony środowiska.

„Diuna” Fanka Herberta jest powieścią, którą z pewnością nie muszę wam mocno przybliżać. Nie przypominam sobie, aby inna książka miała tak duże znaczenie dla rozwoju gatunku science fiction. Jedno słowo, które przywołuje wizję robaków piaskowych, wielkich bitew pomiędzy rywalizującymi rodami oraz niezwykle szczegółowo i misternie stworzonego wszechświata. Taka jest po...